Vietnam: het Zuiden

Het is nu echt aftellen geblazen, de laatste tien dagen zijn ingegaan. In het zuiden van Vietnam ben ik begonnen en langzaam reis ik omhoog. Lees hieronder in welke plaatsen ik ben gestopt en wat ik allemaal heb beleefd.

HoChiMinh City (Saigon).
Net nu ik dacht dat het niet gekker kon qua verkeer, getoeter en drukte kwam ik erachter dat dit wel mogelijk is. Welkom in Vietnam, waar het verkeer om je heen raast en het oversteken van een straat een uitdaging is. De beste manier is om voor je uit te blijven kijken en er vanuit gaan dat iedereen langs je heen gaat. Een goed moment om de straat over te steken is er namelijk niet. De stoplichten en de zebrapaden hebben totaal geen nut, dus niet twijfelen en in een vast tempo blijven lopen en je niks aantrekken van het getoeter.
Saigon is een drukke maar gezellige stad en ik verbleef in het backpackers gebied. Genoeg te beleven op straat. Iedereen wilt wat aan je verkopen. Van zonnebrillen tot wiet en een 'goedkope' motertaxi rit. Ik heb eraan getwijfeld om 'No Thank You' op mijn voorhoofd te laten tatoeëren want soms raakte mijn geduld echt op om vriendelijk het aanbod af te wijzen.
Het hoogtepunt van HoChiMinh en wat gelijk ook heel veel indruk maakte was het War Remnants Museum. Twee verdiepingen met vijf verschillende zalen die je alles over de Vietnamoorlog vertelt. De tijdlijn met de bijbehorende foto's waren erg interessant en van sommige feiten kreeg ik kippenvel op mijn armen. Erg aangrijpend waren de foto's van de kinderen en de volwassen die door het gas Napalm verminkt zijn. Nog steeds worden kinderen mismaakt geboren door de nasleep van dit gas. Dit is niet alleen in Vietnam, maar ook in de Verenigde Staten is dit het geval doordat de soldaten in aanraking zijn gekomen met dit gas toen ze in deze oorlog streden. Generaties lang blijft dit gas effect hebben. Dit moest ik allemaal even rustig laten bezinken en na een koud drankje op het terras liep ik terug naar het hostel en al snel werd ik opgevrolijkt.
Een zwerver was een potje frisbee aan het spelen met een aantal studenten, ik liep door het park en de frisbee kwam voor mijn voeten, dus ik gooide hem terug en de zwerver ving hem. Of dit nou aan zijn vangkunsten of aan mijn werpkunsten ligt laten we maar even in het midden. Maar na het vangen gebaarde hij naar een plek waar ik moest gaan staan zodat ik ook mee kon doen. Heerlijk die spontane situaties! Hij genoot volop en vond het dan ook erg jammer dat ik moest stoppen na 20 minuten. Gelukkig staat dit op film en sta ik op de foto met deze leukerd zonder tanden. Kleine dingen kunnen een grote glimlach veroorzaken en dit had ik net even nodig.

Graag wil ik mijn 'buservaring' alvast met jullie delen. Wanneer je langer dan vier uur in de bus zit zijn de stoelen liggend in plaats van zittend. Relax achterover geleund kan je de busrit over je heen laten komen. Van andere backpackers had ik verhalen gehoord dat het prima te doen is maar de beoordelingen op internet vertellen je het ene horrorverhaal naar het andere en krijg je het idee dat dit de laatste rit van je leven is.
Al snel kwam ik erachter dat het allemaal reuze meeviel. Oke, ze rijden hier als idioten en daarom zijn deze ligstoelen ook uitgevonden denk ik. Doe je ogen dicht en doe ze pas weer open als je op de plek van bestemming bent. Bemoei je vooral niet met de rijstijl van de chauffeur.
Een kaartje is maar 5 euro en het is wel Azië waar je bent. Dus verwacht nou geen nette vijfbaansweg waar iedereen zich aan de maximale snelheid houdt, richting aangeeft als je een baan opschuift en inhalen alleen doet op rechte stukken. Hier doen ze precies het tegenovergestelde. Ze rijden met vijf voertuigen naast elkaar op een tweebaansweg, je toetert als je iets onverwachts doet, er is geen maximale snelheid en inhalen doe je vooral in bochten waar vrachtwagens je tegemoet komen. Ik typ dit verhaal vijf busreizen verder en er is niks aan de hand, het gaat hier nou eenmaal anders dan thuis en uiteindelijk ben ik elke keer netjes op de plek van bestemming aangekomen.

Familiegevoel in Dalat.
Na de zeven uur durende busrit kwam ik aan in Dalat. Netjes werd ik bij het hostel afgezet. Ook nog zo dingetje, het is zo chaotisch hier en door het slechte Engels wat ze spreken vraag je je af of je wel bij het juiste hostel wordt afgezet. Je laat het adres op je telefoon zien en vervolgens wordt er druk gepraat in het Vietnamees en je tas wordt van je rug gehaald en in het busje ingegooid, het teken dat je in moet stappen. Ook dit moet je over je heen laten komen en erop vertrouwen dat het goed komt, want dat doet het.
Terug naar het moment dat ik werd afgezet bij het hostel. Een moeder met twee dochters runt dit hostel en met drie dikke knuffels werd ik ontvangen. Er stond een grote tafel in het midden van de kamer met super lekkere gerechten. Het was tijd om te eten. Mijn tas werd in de hoek gegooid en er werd plaats gemaakt zodat ik kon aanschuiven. Moeder kookt elke avond voor heel het hostel. Met twintig andere backpackers en de familie zit je gezellig aan tafel. Eten in overvloed en de vers gemaakte loempia's en bananenpannenkoeken zijn dan ook mijn favoriet.
Voor het eerst in weken moest ik mijn fleecevest aan want het was kouder geworden, wat een heerlijk moment was dat. Slapen gaan was in tijden niet zo lekker. Een dekbed die je warm moet houden in plaats van deze zover mogelijk bij je vandaan schoppen omdat je anders vastgeplakt aan je laken zit van het zweet.
Omdat het deze dagen ook regende was het niet echt weer om de hele dag buiten te zijn dus heb ik de familie geholpen met het maken van de loempia's. Gezellig kokkerellen met Big Mama en haar twee dochters.Na deze twee gezellige dagen was het weer tijd om op pad te gaan. Vijftien uur in de bus dit keer.

Lampionnen in Hoi An.
Van andere had ik al gehoord dat Hoi An een plek is waar je echt moet stoppen en een paar dagen moet verblijven. Dit was zeker het geval. Wat een geweldig plaatsje. In de avond is het oude gedeelte van de stad verlicht met lampionnen.
In het hostel had ik vier andere meiden leren kennen en met hen heb ik de dagen in Hoi An doorgebracht. De kookworkshop die ik hier heb gedaan was echt top. Eerst gingen we de markt op om alle ingrediënten te shoppen en vervolgens met de boot naar de plek waar we les kregen. Ieder had zijn eigen tafel met een klein gasstel en alle benodigde spullen. Stap voor stap moesten we de vrouw volgen. De gerechten die we bereid hadden waren echt heerlijk. Ik heb de recepten mee naar huis gekregen dus wil je een keer Vietnamees eten, nodig mij maar uit en ik kom gezellig koken!
Hoi An staat bekend om het maken van kleding dus ik kon deze plek natuurlijk niet met lege handen verlaten. Voor 20 euro heb ik mijn eigen jurk laten maken. Kom maar op thuis met de feestjes, ik heb de geschikte jurk!
Na drie dagen Hoi An was het weer tijd voor een busrit, volgende stop: Hue

Hue.
Dit was meer een stop om even het lange reizen te doorbreken. Ik sliep in een rustig hostel wat wel even lekker was. Het oude paleis was de moeite waard om te bezoeken en dat was het ook wel zo beetje. Hier ben ik twee backpackers uit Italië tegen gekomen en omdat we hetzelfde reisschema hebben en dezelfde datum met de vlucht naar huis, besloten we om deze laatste twee weken gezellig samen te reizen.

Ik ben in het Noorden van Vietnam aangekomen, meer natuur en minder stad! Heerlijk even geen getoeter de hele dag. In mijn volgende verslag het laatste gedeelte van Vietnam en tevens ook het allerlaatste verhaal van mijn reis.