Puzzel Nieuw Zeeland compleet

Voordat ik mijn bijzondere ervaringen in Fiji met jullie deel moet ik eerst jullie nog even bijpraten over mijn laatste gedeelte in Nieuw Zeeland. Door de schade van Cycloon Winston was er geen stroom en dergelijke dus ook niet de mogelijkheid om mijn verslag eerder te plaatsen.Nieuw Zeeland was prachtig, een land met zoveel verschillende langschappen en deze laatste twee weken waren echt geweldig. Hieronder mijn laatste belevenissen.

Rotorura heet het plaatsje waar ik drie dagen verbleef, een dorpje wat aan een zwavelmeer ligt. Een van de hoogtepunten was Hells Gate, een geothermisch gebied met poelen met kokend water en modder van over de 100 graden. Alles blubt en borrelt en de stoom met de rotte eieren lucht hangt heerlijk om je heen. Hier ben je snel aan gewend en door al het moois vergeet je de vervelende lucht. Vanuit Rotorura was er nog een bijzonder uitstapje te doen, namelijk Hobbiton. Dat is het dorpje wat in Lord Of The Rings en de Hobbit te zien is. Ik heb hier met kippenvel rondgelopen. Geweldig om de huisjes te zien en de stukken van de films te herkennen. Natuurlijk zijn er genoeg foto's gemaakt en staat elk detail op de foto. Ik ga zeker alle films kijken zodra ik weer thuis ben zodat ik alles kan herkennen. De laatste avond in Rotorura heb ik afgesloten samen met Annemieke. In de eatstreet zaten erg leuke eettentjes en het was lastig kiezen. Uiteindelijk kozen we voor Indiaas, een heerlijke mangocurry met kip. Door al het lekkere eten en commentaar dat ik toch wat dikker was geworden (bedankt lieve grote broer..:-)) had ik ook wat tijd vrijgemaakt voor wat beweging. Ik had mijn eigen workout in elkaar gezet en mijzelf flink laten zweten in het park. Na de pittige workout ontspannen met wat yoga. Silja kon ook wel wat beweging gebruiken vond zij dus deed gezellig mee.

Lake Anewhenua was de volgende bestemming. Wanneer je aan Nieuw Zeeland denkt, denk je aan de mooie landschappen, All Blacks, Lord of The Rings, Haka en Maori. Je denkt niet zo snel aan armoede. Deze nacht verbleven we bij een Maori familie die erg veel invloed heeft hier in het dorp. Om bij het meer te komen reden we door de sloppenwijken. Mensen in vieze en kapotte kleding slenterden door de straat. Huizen die je eigenlijk geen huis kan noemen en de kinderen zwaaiden uitbundig toen ze ons zagen. Later werd mij duidelijk waarom.Even geen hostel maar nog meer back to basic, kamperen met 7 personen in een tent. Om onze kampeersessie toch wat luxer te maken lagen er zeepjes op ons kussen. De gastvrouw is de meest enthousiaste vrouw die ik ooit heb gezien. Vol overgave vertelde ze ons over het dorp en hoe het hier allemaal werkte. We kregen een traditonele maaltijd deze avond. Het eten werd gemaakt onder de grond. Eerst werden de vulkanische stenen opgewarmd, daarop werd in de juiste volgorde van garen kip, varken, groenten en de aardappels neergeled, dit werd afgedekt met zand en moest 2 uur onder de grond blijven. Na dit proces werden de kippen en stukken van het varken klaargemaakt voor het opscheppen. We aten uit geweven mandjes met ons handen in plaats van borden en bestek. Na het eten vertelde de gastvrouw over hoe arm het dorp is. Gezinnen hebben niet genoeg geld om te eten en om een normaal leven te leiden. Om onder andere deze reden is de Maori familie dit project gestart. Toeristen betalen geld om een dag bij een Maori familie te zijn en een deel van het geld gaat naar het dorp. Het eten wat over is gaat naar de school zodat de kinderen tussen de middag een gezonde maaltijd krijgen. We vulden de lunchboxen met eten en hielpen als 1 grote familie om alles weer netjes en schoon te krijgen. De kinderen uit dit dorp zien niks anders dan dit dorp maar hebben net als alle anderen kinderen dromen en idealen. Misschien maakt 1 van deze kinderen wel 1 van van zijn of haar dormen waar. Het is goed om van elkaar te leren en wij gingen op bezoek bij de school waar het eten werd gebracht. We konden een half uur met deze kinderen spelen en al hun vragen beantwoorden. Dit was erg bijzonder en ik krijg weer tranen in mijn ogen terwijl ik dit opschrijf. Deze kinderen hebben nu al een betere start dan hun ouders en ik hoop dat dit doorzet zodat ze niet later in kapotte en vieze kleding over straat slenteren. Het geeft een goed gevoel dat ik weet dat ik iets heb bij kunnen dragen en tegelijkertijd een ervaring die mijn hart doet smelten wanneer ik terug denk aan deze lieve kinderen.

Door in Taupo te arriveren kwam ik al bijna aan het einde van mijn Nieuw Zeeland trip. Hierna nog maar twee bestemmingen. Taupo was niet echt bijzonder omdat ik hier drie dagen in de stromende regen zat. Het hoogtepunt van Taupo was een wietrokende Zweed die boven mij sliep en het ook nodig vond om dit daadwerkelijk boven mij te doen. Ik weet niet hoelang deze jongen al reisde zonder te wassen maar hij nam een geur mee waarvan ik echt moest kokhalzen. Stel je voor dat een natte regenjas al twee weken in een plastic tas zit in combinatie met zweetsokken die rondslingeren. Ik vroeg aan hem of hij wist waar die geur vandaan kwam en of hij iets in zijn tas had zitten wat hij misschien beter eruit kan halen. Hij vond alles normaal ruiken en keek me aan alsof ik diegene was die een flinke joint had gerookt. Zweed en zweet is eigenlijk hetzelfde maar door de taalbarrière en zijn toestand zal hij deze grap vast niet begrijpen. Ach, na twee luidruchtige seksende Engelsen in het bed naast me, een kotsende Duitser die niet helemaal meer wist waar de badkamer was en een dronken meid die dacht dat haar eigen backpack het toilet was (gelukkig was het haar eigen backpack), kan deze wietrokende stinkende Zweed toegevoegd worden aan het lijstje merkwaardige hostelmomenten.

Blue Duck station is een boerderij ver weg van de bewoonde wereld tussen de heuvels en het regenwoud. Het was geweldig om hier twee dagen te zijn. We sliepen met heel de groep in een lodge en ik deelde de kamer met Louwie, Jamie, Joseph en Silja. Dit waren mijn superleuke reismaatjes al vanaf dag 1 op het Noordereiland en we wisten allemaal dat dit onze laatste dagen samen waren dus die wilden we goed afsluiten. En of dat we goed hebben gedaan. Het paardrijden was er 1 van, wat was dit geweldig. Drie uur door de heuvels en de bossen en genieten van het uitzicht. Mick, het paard wat ik had was super lief maar ook wat eigenwijs. Gelukkig was het niet de eerste keer op een paard dus kreeg ik het voor elkaar dat hij naar me luisterde. Dit kwam waarschijnlijk ook doordat ik de rit startte met het geven van een appel.Wat echt de topper van deze twee dagen was, was het jagen. Samen met de jager en mijn kamergenoten gingen we jagen. Geiten zijn hier in overvloed en zijn hier een plaag. Ze verwoesten de bossen en daardoor kunnen dieren die hier oorspronkelijk vandaan komen niet goed leven. Dus het jagen is niet voor de lol maar heeft een gegronde reden, anders had ik het niet gedaan. Eerst kregen we uitleg over het geweer en moesten we een testschot doen. Mijn testschot was verrassend goed, ik wist niet dat ik zo goed kon richten en schieten. Met een 4WD golfkarretje gingen we de bossen in, de rit ernaartoe was al een avontuur. We waren op de plek van bestemmig en vanuit daar liepen we door de heuvels op zoek naar geiten. Na 10 minuten zagen we een geit en de plek om te schieten was ook goed. Ik was als eerste aan de beurt en samen met de jager sloop ik dichterbij en lag ik op me buik in het gras met het geweer tegen mijn schouder en de geit in het vizier. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik moest de geit raken tussen de kin en de borst. Ik had het geweer op de goede plek en ik was klaar om te schieten, ik ademende uit en toen hield de jager mij tegen. Het was een moeder met baby's. Je schiet geen moeder dood, punt. Gelukkig zagen we het op tijd anders had ik me wel erg schuldig gevoeld.Met de groep liepen we verder en het was aan de volgende om te schieten. Lowie schoot de geit in zijn poot dus de jager nam het geweer over en deed een tweede schot om het af te maken zodat de geit niet hoefde te lijden. De jager sneed zijn keel door zodat al het bloed eruit kon lopen, en haalde vervolgens de ingewanden eruit. Het was bloederig en indrukwekkend tegelijk. Bij de laatse plek was het mijn beurt om te schieten, ik zat klaar met het geweer de geit zat verscholen tussen de bosjes maar nog steeds goed te zien. Met mijn hart weer op hol natuurlijk ademde ik in en op mijn uitademing haalde ik de trekker over, en schoot de geit tussen zijn schouderbladen. Op zoek gaan naar de geit had nog wat voeten in aarde want hij was niet zomaar gevonden. Uiteindelijk lag hij vlak naast de bosjes wat ik door het vizier had gezien. Ik had dat onthouden zodat het zoeken wat makkelijker verliep. De jager vroeg of ik zijn keel wilde doorsnijden maar dat had ik nog nooit gedaan en vond dat het goed moest gebeuren dus liet dat aan hem over. Wel hielp ik mee om alle ingewanden eruit te halen. Het meeste bloed was er nu uit maar niet alles en dat voelde ik terwijl ik de geit op mijn schouders droeg terug naar de wagen. Aan het eind van de wandeling zag ik er niet uit, het leek net of ik uit een horrorfilm was gestapt. Mijn T-shirt, broek, benen en kuiten zaten onder het bloed. Ik was zo stoer om het neer te schieten dus ik wilde ook zo stoer zijn om het zelf te dragen. Terug op de boerderij werden de geiten geslacht totdat we nette stukken vlees overhielden om te eten. Niet jagen voor fun maar met een doel en deel uit maken van het proces van wild tot op het bord is goed om een keer meegemaakt te hebben.

Mijn laatste activiteit was de Tongariro crossing. Een hike van 19,4 km en deze staat in de top 10 van de mooiste wandelingen ter wereld. 19,4 km vol schoonheid en verschillende landschappen. Ik kan in detail gaan beschrijven hoe mooi het was maar daar heb ik zelfs de woorden niet voor. Vulkaankraters, lavagesteente, groene meren en vlaktes waar de wolken boven hangen wat een mysterieus effect geeft. Jullie moeten geduld hebben totdat ik de foto's kan laten zien. Voor de Lord Of the Rings kenners onder ons, je loopt door Mordor en je hebt uitzicht op Mount Doom, de bekende berg waar de ring verwoest wordt. We hadden erg geluk met het weer, de afgelopen vier dagen was de crossing gesloten en wij liepen in het zonnetje, geen wind en een paar wolken zodat de foto's prachtig werden. Iedereen lachtte me uit dat ik mijn korte broek de wandeling startte, maar daar kwam iedereen op terug want het was zeven uur lang zweten. Een pittige wandeling maar zo ongelooflijk mooi. Nieuw Zeeland afsluiten met de Tongariro crossing is een afsluiting met een gouden randje.Deze trip heeft gezord voor onvergetelijke momenten, ik heb een land mogen zien wat zo divers is in landschappen, ervaringen die me kippenvel bezorgen als ik er aan terug denk en ik ben blij dat ik zoveel toffe mensen heb leren kennen.