Tasmanië

Na twee dagen zelf in Hobart rondgestruind te hebben kon mijn 7 dagen van deTassie tour beginnen. Hieronder van dag tot dag mijn belevenissen.

Dag 1.
Om 7.15 uur werden Emma en ik opgehaald bij ons hostel. Of in ieder geval, dat was de bedoeling. Om 7.45 nog geen bus... Ik had nog wel wat langer in me bed kunnen blijven als ik dit van te voren geweten had. Te laat komen was het begin van de vele ergenissen van de gids op deze tour. Lees rustig verder want alles komt aan bod. Ik ging me niet ergeren vandaag, want ik was veel te enthousiast om Tasmanië te ontdekken!
Om 8.00 uur zaten we in de bus op weg naar onze bestemming. Eerst even een koffiestop en een voorstelrondje van de groep. Nadat de gids via de kaart had uitgelegd hoe de route was gingen we op weg. Watervallen en een mooi meer stonden er op het programma vandaag. Wandelen door het regenwoud en watervallen bezichtingen, ik kan me vervelendere dingen bedenken. Het landschap is hier erg groen en heuvelachtig, een groot contrast met waar ik de laatste weken verbleef.
De gids deed nu nog erg zijn best om aardig gevonden te worden maar langzaam veranderde dat. Hij gedroeg zich als een leraar van een klas met kinderen van 12 jaar oud. Ik heb veel geld betaald voor deze trip en voor dat geld wil ik zeker niet op die manier behandeld worden. Gelukkig was de omgeving mooi en probeerde ik dat voor ogen te houden, al ging mij irritatiemeter wel langzaam omhoog.
Het was niet erg duidelijk van te voren dat avondeten niet in de tour inbegrepen zat, nou prima, dat is 7 dagen lekker uiteten en genieten! Dan hadden we vast een luxe lunch.... Dat was iets te voorbarig. Wraps stonden op het menu, dat kan best lekker zijn als je genoeg hebt om erop te doen. Dat was niet zo en we zaten elkaar aan te kijken als je wat wilde pakken. We wilden ook niet gelijk de lastige groep uithangen dus we lieten het voor wat het was. Het meer waar we aan zaten was prachtig, hier bleven we een uurtje vertelde de gids ons. Na onze wraps konden Emma en ik nog 20 minuten aan het meer zitten en van het mooie uitzicht en het zonnetje genieten. Nog met 15 minuten op de klok kwam de gids ons halen. We gingen weer verder en of we naar de bus wilde komen. Wat was er met ons kwartiertje gebeurd? De rest wilde niet meer langer blijven dus of wij dan ook maar wilde komen. Met tegenzin stapten we weer de bus in. We gingen op weg naar het stadje Strahan waar we twee dagen bleven. Een landhuis in een klein dorpje aan het water. Met de groep gingen we naar het strand en aten daar fish&chips. De gids pakte de kaart weer tevoorschijn om wat uit te leggen. Hij vertelde ons ook dat de map van Tasmanie de vorm heeft van het vrouwelijke geslachtsdeel. Daarna begon hij een serieus verhaal te vertellen dat de volgende dag een best moeilijke rit was door dicht begroeid gebied. Emma en ik hielden het niet meer droog van het lachen en maakten het grapjes over hoe we dat nou moesten opvatten (ik zal jullie de flauwe grapjes besparen..).De avond sloten we af met een potje voetbal en genoten van een mooie zonsondergang.

Dag 2.
Deze dag hadden we alleen een gepland ochtendprogramma en de middag konden we zelf besteden. In de ochtend hadden we een hele mooie wandeling naar een waterval genaamd Montezuma falls. Om deze hoge waterval goed te bekijken kon je op een wiebelbrug staan. Foto's maken werd een hele uitdaging maar gelukkig met goed resultaat.Het was een lange rit ernaartoe dus aan het einde van de middag kwamen we terug in het dorpje en hadden we de tijd aan onszelf. Emma en ik gingen uiteten in de pub. We hadden geen zin om boodschappen te doen en ook niet om af te wassen dus de pub leek ons een uitstekend idee. En dat was het zeker, beefcheek union pie. Met een cider en een gezellig praatje met de bewoners van Strahan vlogen de uren om en was het tijd om terug te gaan naar ons landhuis.

Dag 3.
Vanaf deze dag begon onze gids zijn geduld te verliezen en onredelijk te doen. Dit liet hij merken door minuten te gaan tellen en hardop te zeggen dat het te lang duurde voordat we de bus uitkwamen. Blijkbaar ging het hem niet snel genoeg. En als we vroegen om een fotostop hadden we er geen tijd voor. Maar hier trok ik mij niks van aan want er stond een paar uur durende hike op het programma waar ik volop van wilde genieten. De hike bracht ons naar de top van Cradle mountain. Dit was werkelijk schitterend. Door regen en wind bereikte we de top. Gelukkig had ik mijn windjack aan want het was verschrikkelijk koud. Bibberend en tegelijkertijd genietend van het uitzicht at ik mijn lunch. De weg naar beneden was weer heel anders. De wind was gelukkig gaan liggen en hoe lager we kwamen hoe meer we in een bos terecht kwamen. Oranje grassen en groene struiken wisselde zich af en het zonnetje ging ook weer schijnen. Hier kon ik nog wel uren blijven en rond wandelen. Wat een geslaagde hike was dit! Tijd om naar onze volgende overnachtingsplek te gaan. Launceston, een bijzondere stad waar al volop kerst aan de gang was. We waren precies op het juiste moment aangekomen want de kerstboom werd deze avond ontstoken. Heel de stad was uitgelopen om dit bijzondere moment mee te maken en het was nog geen eens december. In mijn korte broek en teenslippers keek ik toe hoe Jingle Bells gezongen werd. Voor alles moet een eerste keer zijn! Kan ik alvast wennen dat ik de kersdagen in bikini doorbreng :-).Een broodjes braadworst bij een van de kraampjes van de kerstmarkt was mijn avondeten. Nog even slenteren door de stad en we maakten onze weg terug naar het hostel. Het beschrijven van het hostel slaan we maar over want dat was diep triest...Maar om de nieuwsgierigen onder ons toch een beeld te geven. Tijdens het douchen moest ik de douchekop omhoog houden anders had alleen de muur warm water en om de drie seconden moest ik de temperatuur bijstellen om te vookomen dat ik niet zou verbranden of de douchekabine uit zou springen van de kou. Het bed was met gratis spiralen in je rug, toch fijn dat het bij prijs inbegrepen zit, anders moet je betalen voor een massage. Het fijne is dat de volgende plek er alleen maar beter op kan worden.

Dag 4.
Van hiken in de regen en wind gingen we hiken in de volle zon in me korte broek! Wineglass bay stond er op het programma. Een prachtige baai met wit zand en een superblauwe zee. Je kon verschillende hikes kiezen. Optie 1 was: Een pittige hike naar het uitkijkpunt waar je uiteindelijk op het strand zelf uitkomt. Ik was al weg! Een uurtje in het witte zand liggen en naar de zee staren kon ik wel gebruiken. En de gids zelf ging niet mee (dat was ook nog een reden om voor deze optie te kiezen). Emma en ik hebben deze hike in een raptempo gedaan om maar zo lang mogelijk op strand te kunnen blijven. Hijgend, zwetend en met kramp in de kuiten van de flinke klim kwamen we op het prachtige strand terecht. Heerlijk om hier anderhalf uur te ontspannen en op ons gemak terug te kunnen. Op je gemak terug lopen lukt niet als je halverwege naar de wc moet. In plaats van 40 minuten wat het bord aangaf heb ik het op een lopen gezet en in 20 minuten bereikte ik de parkeerplaats. Ik wist niet dat ik zo blij kon worden van het zien van een parkeerplaats, waar de wc zich bevond. Gelukkig was dit de enige wandeling vandaag want ik had niet meer kunnen opbrengen.Het ontspannen en het lekker eten kon beginnen! Helaas had een persoon van onze groep een aanvaring met de gids en heel de bus kon meegenieten. Hij had ons heel even haarfijn uitgelegd dat hij een mens was van vlees en bloed was en dat hij met respect behandeld wilde worden. Laten wij dat net ook zijn en willen maar het verschil is dat wij ervoor betaald hebben en dat hij er geld voor krijgt, dus doe gewoon je werk. Na dat gezegd te hebben gingen we verder. Op naar de oesterfarm aan de baai. Verser dan vers kon je hier oesters proeven. Mijn eerste ervaring met oesters. Het was heerlijk! Voor het toetje gingen we naar een bessenfarm waar we huisgemaakt ijs konden proeven. Bosbessen en frambozen ijs was mijn keuze. Met het zonnetje in mijn rug zat ik heerlijk van mijn ijsje te smullen. Ondanks de omstandigheden was het een zeer geslaagde dag! Laat in de middag kwamen we in Port Arthur aan waar we deze nacht ook bleven slapen. Deze mooie plaats met schitterende tuinen zijn hoge kliffen was vroeger bedoeld voor gevangenen.

Dag 5.
We begonnen deze ochtend met een frisse blik, en daarmee bedoel ik letterlijk fris. Lees verder voor het avontuurlijke verhaal (lees avontuurlijk als impulsief). We gingen een kijkje nemen bij the remarkeble caves, dit was vanaf een platform. Dit was niet voor niks natuurlijk. Maar er was een mogelijkheid om van het platvorm af te gaan en de grot van dichtbij te kijken. Deze grot is opmerkelijk omdat bij hoogwater, de golven er doorheen komen en tegen de rotsen slaat wat een mooi effect geeft. Je ziet de bui al hangen, of in dit geval, je ziet de golf al komen. Emma en ik waren zo impulsief om naar beneden te klimmen want het was laagwater. Dus af en toe stroomde er een beetje water naar binnen. Prima om in je korte broek en je blote voeten wat foto's te nemen van dichtbij. We stonden voor de opening om een paar mooie kiekjes te nemen, gelukkig had ik me fototoestel nog niet uit het hoesje want er kwam een golf aan die toch iets hoger dan je enkels kwam. En de tweede golf was nog even iets groter. Emma rende naar de hoek en ik schuilde achter een rots, wat me geluk was. Ik stond zo dicht tegen de rots geplakt dat de golf over me heen ging in plaats van vol tegen me aan, dit in Emma's geval. Ik had alleen een hoofd als een verzopen kat, Emma de rest :-). En in plaats van snel omhoog klimmen wat eigenlijk het verstandigste was moesten we eerst een aantal minuten bijkomen van de slappe lach. Platforms zijn er dus niet voor niks! Deze ochtend was het tijd voor wat geschiedenis over Port Arthur. We kregen een rondleiding door het complex wat vroeger een gevangenis was. Dit was super interessant. Het is zo groot dat je er een aantal uur kan rondwandelen zonder dat het je gaat vervelen. De gesloten afdeling, het ziekenhuis, de kerk en het huis van de directeur waren onder andere de gebouwen waar je nog in kon. Niet alleen Tasmanië is mooi door de natuur maar ook de geschiedenis en het zien van dit vond ik indrukwekkend. Wederom waren we gezegend met het weer en liep ik heerlijk in het zonnetje en nam alle informatie in me op. De tijd vloog voorbij en het was helaas alweer tijd om verder te gaan. Op naar de Tasmaanse duivels. In dit reservaat leven gezonde duivels. Helaas is een groot gedeelte van de duivels in het wild gestorven door een tumor in het gezicht. Het reservaat wil nu weer de gezonde duivels terug in het wild zetten als ze weten dat er in een bepaald gebied geen besmette duivels meer zitten. Erg triest dat er nog maar zo weinig van deze bijzondere dieren zijn. Hopelijk komt de Tasmaanse duivel weer terug in het wild! Het was ondertussen weer tijd geworden om langs een proeverij te gaan. Naast oesters, kon ik nu ook chocolade op het lijstje toevoegen. Chocolade met gember, chocolade met chili, chocolade met likeur, chocolade met koffie, chocolade met appel. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De dag sloten we af met een wandeling langs mooie kliffen en rotsen waar de golven tegen aan slaan. De grote rots in het water wat de vorm van een boog heeft heet The Tasman Arch en de diepe stijle klif heet Devils Kitchen. Naast al dag gesnoep is het toch wel fijn om wat beweging te hebben. In Hobart werden we afgezegd voor onze laatste twee dagen van deze tour. De gids was erg blij dat hij ons kwijt was, dat liet hij merken door ons af te zetten en niks meer tegen ons te zeggen. Prima, wij waren wel toe aan een wat leukere gids!

Dag 6.
Deze ochtend werden we om 7.15 uur (ja, ook echt om 7.15 uur) opgehaald door Kevin, onze super vrolijke gids. Dit begon al goed en ik kreeg al helemaal zin in deze dag. Helaas had onze oude gids opgebeld naar deze nieuwe gids om te klagen over ons zodat hij voorbereid was. Kevin trok hier gelukkig niks van aan en was binnen een half uur tot de conclusie gekomen dat wij heel erg leuk en gezellig zijn! Hij vertelde ook dat de gids ontslag had genomen nadat hij ons afgezet had bij het hostel. Het was hem allemaal teveel geworden en had naar zijn baas gebeld dat hij niet meer als tourgids wilde werken. De eerste activiteit wat vandaag op de planning stond was the Tahune forest airwalk. Over een stalen brug liep je door de toppen van de gigantische hoge bomen met mooie uitzichtpunten over de rivier. Na deze een prachtige wandeling kregen we een rondleiding in de Hasting caves. Stalagmieten en Stalagtieten in alle vormen en maten. Ik keek me ogen uit in deze grot. De rondleiding duurde 45 minuten en bracht ons ook naar de diepe stukken in de grot. Tijdens de rondleiding werd er verteld dat je ook kan trouwen in de grot. Als je wilt dat je schoonfamilie niet volop in beeld komt op je trouwfoto's, is trouwen in een donkere grot zo slecht idee nog niet ;-). De laatste activiteit van vandaag was een bezoek aan The Apple Shed. Hier wordt cider gemaakt (appelsap met alcohol). Om precies te zijn the Willie Smiths Organic Cider. Ik ben dol op appelsap en dit was een leuke variatie :-). We kregen een houten blad met zes verschillende ciders met de beschrijving van hoe elke cider is gemaakt en met welke appels. Een prima afsluiter van de dag!

Dag 7.
De laatste dag begonnen we op MT Wellington. Een schitterend uitzicht vanaf deze berg over het eiland. Maar wat was het koud! 8 graden en volop wind. Foto's maken was een hele uitdaging! Als je even wilt uitwaaien kan ik dit wel aanraden. Het was tijd om weer terug de stad in te gaan voor onze city tour. Met de bekende rode dubbeldekker bus vol met bejaarden werd ons alles verteld over Hobart. Het was niet het hoogepunt van de trip maar het was grappig om mee te maken. Het zat bij de tour inbegrepen. Tja, ik blijf een Nederlandse ;-). De afsluiter van deze dag was de Cascade brewery. De rondleiding door de bierbrouwerij was erg leuk en daarna konden we verschillende bieren proeven. Dit was de laatste tour die Emma en ik samen deden dus dat hebben we afgesloten met een etentje in de haven. Weer een goed excuus om uiteten te kunnen.

Tasmanië was volop genieten!